مجله علمی

اینترنت ماهواره‌ای (Satellite Internet) یکی از روش‌های دسترسی به اینترنت است که از طریق ماهواره‌های ارتباطی در مدار زمین فراهم می‌شود. این فناوری برای مناطقی که دسترسی به اینترنت کابلی، فیبر نوری یا DSL امکان‌پذیر نیست یا کیفیت پایینی دارد، بسیار مناسب است.

 اینترنت ماهواره‌ای معمولاً از ماهواره‌های زمین‌ثابت (Geostationary) یا ماهواره‌های مدار پایین (LEO) مانند پروژه استارلینک شرکت اسپیس‌ایکس استفاده می‌کند. این سرویس امکان اتصال پرسرعت به اینترنت را در مناطق دورافتاده، روستاها، کشتی‌ها، هواپیماها و حتی مناطق قطبی فراهم می‌کند، اگرچه در برخی مناطق به دلیل زاویه دید ماهواره یا تأخیر (Latency) ممکن است کیفیت متفاوتی داشته باشد.

اینترنت ماهواره‌ای به دو نوع اصلی تقسیم می‌شود:

1. یک‌طرفه: در این روش، داده‌ها از طریق ماهواره دریافت و از طریق خط تلفن یا اتصال زمینی ارسال می‌شوند. این نوع برای دانلود فایل‌های بزرگ مناسب است، اما برای وب‌گردی یا فعالیت‌های بلادرنگ (Real-time) به دلیل تأخیر بالا چندان مطلوب نیست.
2. دو‌طرفه: از بشقاب ماهواره‌ای برای ارسال و دریافت داده‌ها استفاده می‌شود. این روش سرعت بالاتری دارد و برای کاربردهای متنوع‌تر مناسب است، اما هزینه تجهیزات و نصب آن بالاتر است.

کاربردهای اینترنت ماهواره‌ای

• اتصال از راه دور: ارائه اینترنت پرسرعت در روستاها، کوه‌ها یا جزایری که فاقد زیرساخت‌های زمینی هستند.
• ارتباطات اضطراری: در شرایط بحرانی، مانند بلایای طبیعی، برای ارائه ارتباط سریع استفاده می‌شود.
• کاربردهای تجاری: ارائه اینترنت در کشتی‌ها، هواپیماها و شرکت‌هایی که دور از مراکز شهری هستند.
• دسترسی نامحدود: در برخی مناطق، اینترنت ماهواره‌ای می‌تواند راه حلی برای دور زدن محدودیت‌های اینترنتی باشد.
• اینترنت اشیا (IoT): پشتیبانی از دستگاه‌های هوشمند در مناطقی که پوشش زمینی ندارند.
• پشتیبانی از فناوری‌های جدید: مانند اتصال مستقیم تلفن‌های هوشمند به ماهواره‌ها برای پیام‌رسانی و اینترنت

اینترنت ماهواره‌ای با سرعت بالا (تا ۵۰۶ مگابیت بر ثانیه در برخی سیستم‌ها) و کاهش تأخیر در فناوری‌های جدید مانند استارلینک، به گزینه‌ای جذاب برای کاربران تبدیل شده است. با این حال، هزینه اولیه تجهیزات و محدودیت‌های فنی مانند تأخیر سیگنال در ماهواره‌های زمین‌آهنگ همچنان از چالش‌های این حوزه هستند.